Ο Τάκιτος γνώριζε κάτι το οποίο ελάχιστοι άνθρωποι έχουν πάρει είδηση: Οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο φαίνεται.
Πριν από 2000 χρόνια δεν είχαν αυτοκίνητα, αεροπλάνα και κινητά. Αυτό είναι τεχνολογία και η τεχνολογία αλλάζει.
Όμως πριν 2000 χρόνια υπήρχε κάτι που δεν έχει αλλάξει ακόμα και ούτε πρόκειται να αλλάξει.
Και αυτό το κάτι είναι ο διεφθαρμένος ανθρώπινος ψυχισμός, ο οποίος αποζητάει όλο και ΠΙΟ πολλά χρήματα, ΠΙΟ πολύ φαγητό, ΠΙΟ μεγάλη δόξα, κλπ, κλπ, κλπ) και ΠΟΤΕ δεν ικανοποιείται με τα αποκτήματά του (το αμάξι ΜΟΥ, το σπίτι ΜΟΥ, η φήμη ΜΟΥ, το παιδί ΜΟΥ, κλπ, κλπ, κλπ), ενώ αισθάνεται ΠΙΟ καλός από τους άλλους, ΠΙΟ τίμιος από τους άλλους, ΠΙΟ σωστός από τους άλλους κλπ, κλπ, κλπ.
Αυτή ακριβώς η ψυχαναγκαστική μανία του «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ…» και του «ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ» είναι η αιτία της δυστυχίας μας (προσωπικής και παγκόσμιας). Αυτή διαφθείρει τους πολιτικούς, αυτή προκαλεί τις κομπίνες και τους χρηματισμούς, αυτή ξεκινάει τους πολέμους, αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία της παγκόσμιας θλίψης.
Και όσο αυτή αυξάνεται, τόσο αυξάνονται και οι σχετικοί νόμοι που προσπαθούν να ελέγξουν την παρανομία που γεννιέται.
Δείτε τα κοινοβούλια: καθημερινά ψηφίζουν νόμους, διατάξεις και άρθρα προσπαθώντας εις μάτην να καταπολεμήσουν κάτι που δεν καταπολεμιέται με νόμους αλλά μόνο με προσωπική εσωτερική κατανόηση του προβλήματος.
Πως μπορούν άνθρωποι διεφθαρμένοι από το «ΔΙΚΟ ΜΟΥ» και το «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ», έστω και αν υποθέσουμε ότι έχουν καλές προθέσεις, να καταπολεμήσουν το «ΔΙΚΟ ΜΟΥ» και το «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ»;