ανενεργών αστυνομικών στις δίκαιες και δημοκρατικές διαμαρτυρίες μας, αλλά τελικά το «συνάδελφε» απευθύνεται σε όλους τους διαβιούντες την Ελληνική Επικράτεια που συνεχίζουν να επιμένουν να υπομένουν απαθείς την δημοσιονομική προσαρμογή της μελλοντικής φτωχοποίησης τους.

Εσύ συνάδελφε πού ήσουνα; Κατέβηκα 400 χιλιόμετρα προς την Αθήνα για να διαμαρτυρηθώ ως ορίζει η Δημοκρατία μας, μα δεν σε βρήκα. Έψαχνα να σε χαιρετήσω, να σου απλώσω το χέρι και να συνταχθούμε ως Κοινωνία απαιτώντας για όλους εμάς ένα «φτάνει πια».

Στάθηκα στην πλατεία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, πίσω από το έφιππο άγαλμα του ελευθερωτή σου που σε έβγαλε από 400 χρόνια σκλαβιάς για να αποκτήσεις υπόσταση, οντότητα και ανεξαρτησία, κοινωνική ευημερία και κοινωνική ελευθερία, μα δεν σε βρήκα.

Ως πότε περιμένεις το προσωποπαγές σου και δημοκρατικά κατοχυρωμένο καθήκον για ένα καλύτερο μέλλον να το διεκδικούμε μια χούφτα άνθρωποι;!. Τί δεν καταλαβαίνεις; Τί δεν καταλαβαίνεις όταν μου παριστάνεις πολλές φορές τον ανώνυμο αγωνιστή του πληκτρολογίου σε διάφορες κλειστές ή και ανοιχτές κοινωνικές ομάδες στο facebook και του καφενείου και μου κάνεις κρίσεις σχολιάζοντας για το πώς θα γίνει καλύτερη η κοινωνία. Εσύ δεν είσαι εσύ που λες δεν πάει άλλο πια; Εσύ δεν είσαι που μου κλαίγεσαι για δανεικά και δανεικά δεν έχει;!

Μήπως έχεις αποκτήσει τη μνήμη του χρυσόψαρου;

Θα μου πεις δεν βγαίνει τίποτα. Και θα σου δώσω πιθανόν δίκιο και μάλιστα απόλυτο. Όμως σε έναν αγώνα δίχως τέλος που μοιάζει με σικέ, η απάντηση στο τέλος μόνο σικέ και στημένη δεν θα είναι…

Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό;  Σημαίνει πώς τα πάντα ρει… Τα πάντα αλλάζουν κι εσύ όταν θα συμβαίνει η αλλαγή, θα έχεις χάσει ξανά το τρένο της αλλαγής σε έναν νέο κόσμο που έρχεται , γιατί είχες καταστεί ένας ανώνυμος αγωνιστής του πληκτρολογίου και του καφενείου, με θολή κουλτούρα πού τις αγωνίες και τα όνειρά του δεν τα κυνήγησε ποτέ.

Για αυτό ξύπνα και διεκδίκησε. Με κούρασε η απάθειά σου. Με κούρασες κι εσύ ο ίδιος.

Τελικά δεν ξέρω αν αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά σου να σε κάψει!;…. Εσύ μάλλον πρέπει να το ξέρεις καλύτερα, αν θα βγεις από το γυάλινο κλουβί σου ή θα περιμένεις να τελειώσει το οξυγόνο σου ζώντας για να πεθάνεις….

Ελλάς, 07 Αυγούστου 2014

Μιχαήλ Ν. Αβέλλας

Αστυνομικός – Αν . Δημ. Σύμβουλος Δ. Τεμπών Λάρισας

(english translation)    
Where were you? Enough is enough…
I’ll start from the beginning to the end by noting that this letter began to criticize – as  a free and healthy trade unionist – the apathy of inactive police men and women in our fair and democratic protests, but eventually the “colleague” is addressed to all those living in the Greek territory, who continues apathetic to insist to endure the fiscal adjustment of our future poverty.
You colleagues where were you? I travel 400 km to Athens to protest as our Democracy defines, but I did not find you. I was looking to greet you, to stretch out your hand and go along as a Society by requiring all of us an ‘enough is enough’.
I stood at the square of Theodoros Kolokotronis, behind the equestrian statue of liberator who brought you out of 400 years slavery to gain status, entity and independence, social welfare and social freedom, but I did not find you.
How long do you expect your personal one and democratically regulated task for a better future to assert a handful of people?!. What can’t you understand? What can’t you understand, when you pretend the anonymous agonist of keyboard in various closed or open groups on facebook and at the cafe and you do panic commenting on how to become a better society. Aren’t you the one who says that you can not stand it anymore? Aren’t you the one seeking for loans and loans hasn’t?!
  Did you get the memory of a goldfish?
You can answer me that there is nothing to win. And I’ll give you right and possibly even absolute. But in a race without end which looks like fixed up, but the answer in the end only fixed up will not be …
And do you know what that means? It means that everything flows … Everything changes and you when the change happens, you’ve been lost the train of the change again into a new world that is coming, because you had become an anonymous agonist of keyboard and cafe, with blurred culture who’s never chased  his/her anxieties and dreams.
For this wake up and demand.  Your apathy makes me feel tired. You make me feel tired anymore.
Finally I do not know if it’s worth to somebody existing for a dream even if that fire will burn you!? … You probably should know better, if you get out of your glass cage or you will wait to finish your oxygen living to die …
Hellas (Greece), August 7, 2014
Michail N. Avellas