Είχε χαράξει πια για τα καλά στην μεγάλη έρημο Σαχάρα των Τουαρέγκ! Ο δάσκαλος με τους φίλους του θα συνέχιζε τον δρόμο προς το Αλγέρι. Μπροστά υψωνόταν ένας τεράστιος αμμόλοφος και ο γερό Μακτούμπ ρώτησε να του πουν αν είναι μεγάλος ή μικρός.
Η Μάστρα του παραπονέθηκε ότι ήταν τεράστιος και δεν θα μπορούσαν να τον περάσουν.
Ο Τζαλαντίν πάλι είπε ότι είναι μέτριος και θα ήταν εύκολο να τον περπατήσουν.
Η Ραμάν πάλι χαμογελώντας είπε πως ήταν ένα μικρό λοφάκι που πολύ γρήγορα θα το περνούσαν και θα αντίκριζαν το Αλγέρι.
Ο πιο δυνατός της παρέας, ο Άσμαν είπε στο γέροντα γελώντας, «δάσκαλε θα είναι ένας ευχάριστος περίπατος μέχρι το Αλγέρι».
Ο Βενιαμίν της παρέας ήταν ένας μικρός σαμάνος, ο Μαντάλα που δεν ήξερε από βουνά και αμμόλοφους. Έπιασε τον γέροντα από το χέρι και τον ρώτησε τελικά ποιος από όλους είχε δίκιο;
Ο γερομακτούμπ αφού τον σήκωσε τρυφερά στην αγκαλιά του, του απάντησε ότι όλοι έχουν δίκιο! Ο καθένας βλέπει τα πράγματα με βάση τα δικά του πιστεύω και κριτήρια.
Έτσι και στη ζωή όσο πιο μεγάλο βλέπουμε ένα πρόβλημα, τόσο πιο μεγάλο είναι. Αν μάθουμε σιγά σιγά να αλλάζουμε την διάσταση του τόσο περισσότερος χώρος θα δημιουργείται για χαρά και ευτυχία στη ζωή μας.
Απόσπασμα απο την ακυκλοφόρητη σειρά Maktoub: The Last Voyage